Maanden moest ik geheim houden dat ik gister mocht spreken op TEDxGroningen. En wat een fantastische ervaring was dat.

Allereerst: wat een fantastisch event is dat! Volledig draaiend op vrijwilligers en gulle partners, volle passie en inzet van iedereen, supersterk georganiseerd en bovendien: ontzettend inspirerend. TEDxGroningen kent niet voor niets meer aanmeldingen dan plekken. En wat een mooi, warm, divers publiek was er gister aanwezig. Dikke complimenten.

Melissa vroeg mij al een tijd geleden of ik niet iets wilde doen aldaar. Natuurlijk, zei ik. Ik begreep alleen niet direct dat het de bedoeling was dat ik spreker zou zijn. Een intermezzo, een columnpje, een kort verhaal; dat dacht ik. Toen dat misverstand uit de wereld was, ben ik als een gek gaan schrijven.

Voor jullie beeld; de meeste columns en korte verhalen die ik schrijf, schrijf ik snel. Ik neem een snoekduik in de emotie, schrijf het op en sluit het af. Dat kon nu niet. Drie maanden lang droeg ik met me mee wat ik wilde vertellen, met welke woorden en welke boodschap. Ik puzzelde, schreef en schrapte. Melissa was een fantastische coach gedurende dit proces, ze daagde me uit op precies de goede manier. Met als resultaat een verhaal over wat ik leerde van verlies en wat een legacy of life is. Het was een indringend, maar heel erg mooi proces om dit te schrijven.

Maar goed. Schrijven is één ding. Een podium opstappen en dat verhaal vertellen aan een 400-koppig publiek is van een heel andere orde. Dat is gewoon doodeng. En fantastisch tegelijk. Wat een geschenk uit de hemel was het dan ook dat ik ‘s ochtends nog even mocht sparren met Barbara Rogoski. Wat een magisch mens en wat heeft zij in minder dan tien minuten een hoop gedaan voor mij en mijn verhaal.

Ik ben goed met woorden, maar omschrijven wat er gebeurde gedurende die zes minuten op dat podium, lukt me niet goed. De uren daarvoor was ik nauwelijks aanspreekbaar. De minuten daarvoor zei ik helemaal niets meer. Ik herhaalde en herhaalde en herhaalde mijn talk in mijn hoofd tot ik er van in de war raakte en uit pure nood maar focuste op een e-mailnieuwsbrief van een bekend warenhuis.

Blij was ik dan ook met de geluidsjongen die wat onthand voor me stond met zijn zender + headset, nodig om verstaanbaar te zijn op het podium. “Uh, heb je ook iets waar ik de zender aan vast kan maken?” Ik had over veel dingen nagedacht. Niet dat een jurk met een jasje problemen op zou leveren, zendervastmaak-wise. “Mijn panty, toch?” Nu ben ik niet van het soort dat te pas en te onpas jurkjes omhoog trekt, maar ik zag geen andere mogelijkheden. En zo stond ik een minuut voor ik op moest half ontkleed in de coulissen. Die toestand brak gelukkig een gedeelte van mijn zenuwen en dat was, zeg maar, nogal welkom.

En daar ging ik dan. Maanden van voorbereiding, uren werk, honderden keren oefenen. Veel mensen in de zaal die ik kende, mijn vriendje op de eerste rij, maar zoveel mensen die ik niet kende. En het lukte. Goddank. Ik viel niet flauw, ik verloor geen tekst. Het lukte.

De reacties, mensen. De reacties raken me zo. Wildvreemden kwamen naar me toe om te vertellen hoe ze het hadden ervaren. Ze deelden hun eigen ervaringen met verlies. En daar ben ik zo blij mee.

Een van de darlings die ik moest killen in het schrijfproces was namelijk die van: deel je verdriet. Ik vind echt dat we het veel te weinig hebben over wat we zijn verloren en hoe dat voelt. Missen voelt als heimwee, verlies laat leegte achter. En ik was zo blij dat ik, zonder het zo te benoemen, toch mensen had geïnspireerd hun verlies, verdriet te delen. Blijf dat vooral doen.

Ik vond het een heel erg bijzondere ervaring. Ik vond het een eer dat ik daar mocht staan. En ik bloos bij de reacties die ik teruglees.

De talk is binnenkort online te bekijken. Zodra dat het geval is, laat ik het natuurlijk weten. Tot die tijd hebben we gelukkig de foto’s nog :).

En ook nog: dank je Melissa voor dit mooie event, je coaching en deze fantastische ervaring. 
Dank je Marc, voor het dealen met de pre-talk tantrums en voor dat ik 25768 keer op je mocht oefenen :).
Dank je Lieke & Wieke voor jullie mooie support en het bewaren van dit geheim.
Thank you Barbara for your last minute coaching, really valuable.
En echt iedereen die me op welke manier dan ook hielp (you know who you are): BEDANKT!
En, en, en: ontzettend bedankt voor alle mooie reacties!