Daar stonden ze vanochtend. Elf dappere vrouwen kregen een diploma uitgereikt. Stralend trots en met bijbehorende, permanente glimlach. Tweeëntwintig twinkelende ogen. De vrouwen van Van Hulley werkten 10 maanden heel erg hard voor dit moment. En daar werd met recht aandacht aan besteed.
Het raakte me. Om meerdere redenen.
Origineel en dapper plan
Jolijn was ongeveer de eerste die me een jaar geleden belde toen ik riep “ik ben te huur”. We kenden elkaar van eerder en ik volgde haar initiatief Van Hulley al een tijdje. Een origineel en dapper plan: boxershorts maken van overhemden die door de eigenaar niet meer worden gedragen. En niet zomaar. Die boxershorts moesten gemaakt worden door vrouwen die een steuntje in de rug konden gebruiken op de arbeidsmarkt.
Dat lukte. Niet zonder slag of stoot, maar het lukte. Al ruim twee jaar werkt ze met hart en ziel aan haar sociale onderneming. En gedurende die twee jaar ontstond het idee om niet alleen een werkplek te bieden bij Van Hulley, maar de vrouwen ook een opleiding te geven. Zo konden ze na hun periode bij Van Hulley ook écht verder.
En dat écht verder is ook echt écht verder. Dat bleek vanochtend ruimschoots.
Topprestatie, ga er maar aan staan
Uit de toespraken van de opleidingsmanager, de aanwezige wethouder, de docenten en Jolijn bleek dat de vrouwen een topprestatie hadden geleverd. Ze combineerden hun gezin, hun huishouden en hun werk bij Van Hulley met deze opleiding. Dat is pittig. Echt pittig.
Maar wat het meest raakte? Dat het niet een diploma alleen was. Uit de toespraak van een van de prachtige en slimme Van Hulley vrouwen bleek dat er in deze tien maanden veel meer was gebeurd. Er was ruimte gemaakt. Er was een toekomst gecreëerd. Zoals ze zelf verwoordde: “Ik had ambities, maar die zaten lang diep in de ijskast. Door Jolijn zijn ze weer terug. Ik wil er wat van maken.” En deze vrouw wil er niet zomaar iets van maken; ze wil er iets van maken zonder zichzelf te verliezen. Met haar eigen normen en waarden, met haar hoofddoek, met haar kwaliteiten.
Ze prees daarnaast haar “Nederlandse moeder Alda”, Van Hulley medewerkster van het eerste uur. Alda was voor de vrouwen een baken geworden. “Weet ik niet wat ik moet beslissen: Alda bellen. Ben ik blij? Alda bellen. Zit het tegen? Alda bellen.” En ik besefte me vanochtend hoe ontzettend veel dat moet betekenen. De meeste vrouwen zijn de Nederlandse taal niet goed machtig. Ze staan toch soms redelijk buiten de maatschappij waar ik me zo vloeiend (maar ook lang niet altijd) in beweeg en ze worden helaas nog steeds vaker met angst dan met positiviteit tegemoet getreden. Ga er maar aan staan, dacht ik. Denk ik.
Trots en hoop
Zij gingen dit Van Hulley avontuur aan. Zij studeerden, deden (soms voor het eerst in hun leven) een toets, gaven gedenkwaardige presentaties en haalden een diploma. De meeste vrouwen gaan na de zomer zelfs verder studeren. Ze werden uitgedaagd om hun dromen te concretiseren en leerden dat er heel veel in het verschiet voor hen. Dat maakte voor deze vrouwen een enorm verschil. En daar kunnen velen nog wat van leren.
Dus daar zat ik. Met tranen in mijn ogen te luisteren naar oprechte complimenten over de inzet, ambitie en leergierigheid van deze dames. Van deze sterke, stoere dames. Trots dat ik een beetje mag bijdragen aan de mooie missie die Van Hulley heeft. Maar vooral trots op iedereen die dit aandurfden en mogelijk maakten.
En hoop. Hoop dat deze vrouwen inderdaad hun dromen kunnen blijven volgen. Dat ze nog veel meer Jolijns tegen gaan komen in hun verdere leven en carrière. Dat er werkgevers zijn die verder kijken dan een hoofddoek of een accent. Dat ze gestimuleerd zullen blijven worden in hun ambitie en talent. Aan hun zal het in ieder geval niet liggen. Aan mij trouwens ook niet.
Van Hulley en de elf heldinnen met hun diploma. Het was een mooie ochtend.
Van Hulley is een sociale onderneming in Groningen met Jolijn Creutzberg aan het roer, omringd door een topteam van Van Hulleys zoals Alda, Marije, Michelle en nog veel meer mensen met een warm hart. Daarover lees je hier meer.
